A ILIADA

A ILÍADA e a Odisea considéranse como as principais obras de Homero, aquela un pouco anterior a esta. Algúns as tiveron por obras de dous diferentes autores; outros, por obras colectivas que recollen composicións de varios poetas. A personalidade de Homero é vaga e escurridiza, non hai datos suficientes sobre a súa persoa; e as evidencias interiores dos poemas, sen dúbida por mor das interpolaciones sufridas polos vellos textos, remítennos a épocas distintas. Segundo os mellores testemuños e as inferencias máis prudentes, Homero é un ?malia as corrupcións ou adulteraciones dos poemas?, pódello situar nos anos de 700 a. c. Probable nativo de Quíos, é autor sucesivamente das dúas grandes epopeyas, pero non dos trinta e tres chamados Himnos Homéricos ou dos Epigramas Homéricos, nin do perdido poema burlesco Margites que aínda atribuíalle Aristóteles e cuxo heroe cómico ?sabía moitas cousas pero todas sabíaas mal?, nin da Batrachornyomachia ou Batalla das ranas e os ratones, que anuncia e inspira de moi lonxe a Gatomaquia do moderno Lope de Veiga.
Punto de partida para as orixes coñecidas da literatura occidental?o anterior desfaise en varias conxecturas e frases alusivas? tanto a lingua como a métrica, reducida a hexámetros, o contido arqueológico e a estética
A lingua de Homero é unha lingua poética, artificial, que non se falou nunca, e está construída coa mestura de varios dialectos gregos, sobre a base do jónico e o eólico predominantes. Algúns queren explicalo suxerindo que a diferenciación destes dialectos aínda non era tan marcada naquela época como chegou a selo na Grecia histórica. Outros queren explicalo arguyendo que talvez os poemas ?compostos en todo caso polas illas ou litorales da Grecia asiática? destinábanse a unha poboación moi mesturada. Díxose desta lingua que, como Atenea no desembarco de Ítaca, ten a aparencia dun pastorcillo que fose fillo de reis, por canto o seu acre dureza deixa adiviñar moitos séculos de sabedoría.
Aínda que xa existía a escritura, a xeito de guía mnemónica, os poemas eran aprendidos de memoria polos rapsodas ou recitadores que se educaban a este fin en colexios especiais, e sen dúbida engadían versos pola súa conta para halagar aos príncipes en cuxas cortes íanse detendo a fin de divertir aos señores. Así se gañaban a vida. Se os juglares da Idade Media recitaban para o pobo e ante o pobo nas rutas dos peregrinos que ían aos grandes santuarios, os rapsodas homéricos recitaban para os magnates e capitáns, nas salas dos monarcas. O estilo das epopeyas antigas e o das medievais deixa sentir naturalmente a diferenza dos auditorios respectivos a que se destinan.
A Ilíada é máis rigorosa e rectilínea na súa composición e corresponde mellor a unha saga #adj>. A Odisea, máis elástica, combina en vaivén contos, tradicións, relatos folklóricos e posúe xa un carácter en certo xeito novelístico. A primeira refírese á loita dos pobos aqueos ?Grecia continental e parte da insular? contra os teucros ou troyanos que posuían a entrada dos Estreitos e, á marxe do Helesponto (ribeira asiática), levantaran xa varias cidades de Ilión ou Troya de que a sexta corresponde á epopeya homérica. Os teucros contaban con numerosos aliados entre os pobos veciños. O asedio de Troya polos aqueos dura dez anos, e a Ilíada só nos presenta un breve fragmento deste longo periodo. A Odisea, pola súa banda, é un dos moitos nostoi ou poemas dos retornos, e cóntanos o regreso de Odiseo ou Ulises ?un dos heroes da Ilíada? á terra de Ítaca, de que é monarca, logo da guerra troyana. Este regreso dura outros dez anos, e Penélope, a fiel esposa de Odiseo, espérao ao longo deses vinte anos de ausencia, asediada de pretendientes que, dando por morto a Odiseo, queren apoderarse do seu reino, e cuxa impaciencia ela logra deter con algún recurso enxeñoso.
Hai que penetrarse de que Homero é un poeta ?arqueológico?. Pinta un pasado que o precede nuns catro séculos, e a Ilíada é, con respecto á guerra troyana que nos describe, o que sería hoxe un poema sobre Cortés e a
conquista de México. Aínda poden rastrexarse na Ilíada algúns leves anacronismos. Por suposto, os posibles trazos históricos enrédanse cos imaxinarios. Así pois, cando se di ?a época homérica?, hai que distinguir ben a época en que viviu o poeta e compuxo o seu poema, da época a que tal poema refírese. A crítica generalmente usa o término neste segundo sentido, posto que se aplica sobre todo ao poema sobre a guerra troyana, moito máis que á incerta vida de Homero.
Pois ben, a época homérica neste segundo sentido ?a que pinta Homero? ofrécenos o espectáculo dunha sociedade de tipo ?feudal?: cada príncipe ou barón (basileús) posúe un Estado e unha corte de vasallos propios, aos que goberna a través dun consello de anciáns ou persoas maiores, e ocasionalmente mediante unha asemblea de homes libres, de acordo con certas tradicións, leis non escritas, certa jurisprudencia oral de anteriores xuízos (thémistes), cuxa preservación depende da súa autoridade e o seu coidado.
Non pode dicirse que haxa un goberno central, e a supremacía de Agamemnón sobre os demais príncipes na Ilíada seica é unha reminiscencia da época en que existía tal goberno, algo como un Imperio en pequena escala. Pero Agamemnón só é amo dos exércitos aqueos para o obxecto da guerra e por vontade dos diferentes príncipes que o aceptaron como xeral en xefe. Ningún ha abdicado da súa respectiva soberanía. Así se explica o pasaxeiro ?aislacionismo? de Aquiles, que ninguén puido reprocharlle como unha traizón. Ademais, as ideas de entón non correspondían exactamente ás nosas.
A cultura da época é unha cultura de transición e revela o paso do bronce ao ferro. O ferro é xa ben coñecido, pero llo usa de preferencia para labores agrícolas e aínda non se descubriu a arte de templarlo. Hai instrumentos de ferro, pero só nas máis rudas formas: hachas, azadones; excepcionalmente, as flechas de Pándaro. En cambio, lanzas e espadas, que requieren filo ou puntas agudas, son de bronce.
Noutros aspectos sociais, nótanse mesturas do novo e o vello: a compra da noiva e o sistema da noiva con dote matrimonial coexisten aínda, como din que aínda se ve nos campos de Albania.
Homero sente xa que na raza humana comezou a decadencia. Os homes non valen xa o que valían os seus predecesores. A influencia cretense empeza tamén a minguar, e a arqueología non corresponde xa exactamente á chamada era micénica.
II
Para mellor entender a Ilíada, é indispensable recordar os antecedentes da saga troyana e aínda os sucesos que han de acontecer despois do poema de acordo coa tradición. A Ilíada só nos dá luz sobre un pequeno instante sublime neste inmenso cortejo de episodios lendarios. Pero ¿que pasou antes e despois? Velaquí os antecedentes da guerra, segundo entendíaos a imaxinación dos gregos:
Os poetas posthoméricos, autores dos chamados Poemas Cíclicos, compuxeron unha serie de epopeyas que completan e enlazan o asunto da Ilíada e o da Odisea, para contarnos na súa integridad a saga ou lenda troyana, que entón facía veces de historia. Aínda que os Poemas Cíclicos perdéronse na súa maioría, cos fragmentos que nos quedan e co que espigamos aquí e alá no resto da literatura greco-romana podemos reconstruír tal lenda, legado da Idade Heroica anterior á historia escrita.
Dárdano, fillo de Zeus ?o deus máximo? e da Pléyade Electra, fundou unha colonia que levou o seu nome, Dardania, na Tróada, rexión noroccidental do Asia Menor, bañada ao norte polo Helesponto e ao oeste polo Mar Egeo. O seu neto foi Tros, de quen os troyanos derivaron o seu patronímico. Tivo tres fillos: Ilo, Asáraco e Ganimedes. Este último, por orde de Zeus, foi transportado ao Olimpo a garras dun aguia para servir de escanciano nas comidas dos deuses. A cambio de Ganimedes, Zeus obsequió a Tros unhas famosísimas eguas. De Ilo e de Asáraco proceden dúas ramas rivais. De Ilo, en sucesivas xeracións, veñen Laomedonte, Príamo ?vello rei de Troya na Ilíada? e os fillos deste, singularmente Héctor, xefe das armas troyanas, e Paris, a quen tanto debe a poesía, pois sen as súas desmanes non existisen os Poemas Homéricos. De Asáraco proveñen sucesivamente Capis, Anquises e Eneas, guerreiro que xa tamén figura na Ilíada. Ilo fundou a cidade de Ilión, ?a ventosa Ilión?, que non en balde queda á beira do Helesponto. De xeito que ?troyanos? e ?ilianos? veñen de dous antecesores da real familia de Tróada. Homero usa indistintamente Ílios e Troíee. A forma neutra Ílion só unha vez ocorre en Homero, pero logo volveuse usual. Os poetas romanos preferían dicir ?Troya?, porque Ilium non acomoda ben nos seus versos ou hexámetros dactílicos. Homero chama ?dardanios? aos descendientes de Asáraco, a rama menor, a rama dos pretendientes derrotados. Xunto a eles, Homero chama aos da rama reinante, indistintamente, ?teucros? ou troyanos. (Teucro foi un rei do Helesponto con cuxa filla Batiea ou Arisbe casouse Dárdano, aínda que na Ilíada figura un guerreiro chamado casualmente ?Teucro?, que é inimigo dos teucros.) E aos occidentais sitiadores de Troya chámalles de varios modos: ?aqueos? ?Acaya foi unha rexión grega, e tamén o nome de toda Grecia?; ?argivos? ?Argos e Argólide, tamén rexións gregas ou Grecia en xeral?; ?dánaos?, por Dánao, antecesor mítico relacionado coa lenda da Argos Micénica. Naturalmente, xunto aos rivais por excelencia ?digamos aqueos e troyanos?, Homero non esquece aos ?aliados? de Troya, pobos asiáticos de distinta orixe e lingua e que se enumeran sumariamente
na rapsodia II. Adviértase que a palabra ?gregos? é de difusión posthomérica. Homero fala unha soa vez dos ?panhelenos?, término máis antigo, e só chama ?helenos? aos da terra de Aquiles, a Argos Pelásgica.
Pero volvamos á lenda. Baixo Laomedonte, con axuda dos deuses olímpicos Posidón e Apolo a quen Zeus impuxo por castigo (pois os deuses, ao principio, eran algo desobedientes) o servir como mestres de obras ás ordes dun mortal?, alzáronse os muros de Troya. Acabada a obra, Laomedonte negouse a pagarlles o traballo (pois os ?heroes? ou semidioses adoitaban ser moi altivos e caprichosos). En vinganza, Posidón enviou un monstro marítimo para desolar e diezmar a poboación. Só se aplacaría a súa furia se o rei entregáballe á súa filla Hesíone. Laomedonte ofreceu como recompensa, ao que acabase con ese monstro, as eguas que Zeus habíalle obsequiado. Ninguén se atrevía, e xa Laomedonte preparábase a facer entrega da súa filla Hesíone, cando apareceu Héracles ?o heroe providencial e justiciero que acabaría por ser recibido como deus olímpico? quen deu morte ao monstro e puxo fin ás calamidades.
Pero Laomedonte, sempre pérfido, non quixo pagar a Héracles a recompensa ofrecida, a famosa caballada de Zeus. E Héracles, logo de esperar en balde algún tempo, volveu a Troya, saqueó a cidade ?primeiro saqueo troyano, antecedente do que Homero cóntanos?, deu morte a Laomedonte e á maioría da súa familia, e casou a Hesíone con Telamón, o máis bravo dos seus tenentes.
Príamo, fillo de Laomedonte, puido salvarse, herdou o trono e casouse con Hécabe ou Hécuba. Dela e dos seus concubinas tivo doce fillas e cincuenta fillos. Entre os seus fillos, os máis eminentes, a máis diso os xa mencionados Héctor e Paris ou Alejandro, son Deífobo, Héleno, Troilo, Polites e Polídoro; entre as fillas hai que recordar sobre todo a Laódice, a máis fermosa, Políxena ?a quen lendas posthoméricas atribúen amores co xefe inimigo Aquiles? e Casandra, a profetisa cuxas profecías ninguén quixo escoitar. Pois tal castigo impúxolle Apolo, o amo dos profetas, porque ela rexeitou os seus importunidades e galanteos, e Apolo, abiéndole antes concedido o dón da adivinación, non podía xa arrebatarllo.
Os adivinos, en vésperas do nacemento de Paris, anunciaron que o fillo por nacer causaría a destrución de Troya. E cando este viño ao mundo, quedou exposto ou abandonado no Monte Ida, coa idea de deixalo morrer. (A exposición de infante foi durante séculos un horrendo crime moi frecuente.) Uns pastores recolleron a Paris, chamado tamén Alejandro, e máis tarde os seus pais Príamo e Hécuba de novo recibírono no seu fogar. Paris desposouse con Enone e tivo dela un fillo, Corito.
Namentres que así se multiplicaba a prole de Príamo, Zeus había decretado a Guerra Troyana, para aliviar a sobrepoblación do mundo: eco poético e mítico da crise efectiva que, facendo insuficiente o antigo sistema da agricultura patriarcal, lanzou aos precursores dos helenos a fundar colonias nas illas egeas e o Asia Menor, disputando o chan aos nativos, do cal en certo xeito é eco a Ilíada.
Para provocar esta guerra, Zeus valeuse dun medio singular. Fixo celebrar en Tesalia ?Grecia do norte? as vodas do rei Pelexo coa Nereida Tetis, ninfa mariña. Pero á voda concurrió unha persoa non invitada: Eris, a Discordia. Digamos de paso que tal matrimonio foi unha medida precautoria contra a posibilidade de que a codiciada Tetis ?a quen moito tempo cortejaron Zeus e Posidón? dese a luz un ser máis poderoso que todas as deidades, se chegaba a unirse cun deus. Así o tiña decretado o destino, pero só Temis e o seu fillo Prometeo ?casta dos vellos Titanes anteriores aos Deuses Olímpicos? sabían que a deusa en cuestión era Tetis, e tardaron séculos en revelar o segredo. (Pois xa se sabe que, por ?relatividad einsteiniana?
o tempo entre os Inmortales cóntase por miles de anos.)
Agraviada, pois, Eris, porque non lla contou entre os comensais, trouxo consigo á cerimonia nupcial unha mazá cunha inscripción que dicía: ?Para a máis fermosa.? E lanzouna en metade do festexo. Ao instante tres deusas quixeron disputarse aquel verdadeiro premio de beleza: Hera (esposa lexítima de Zeus), Atenea e Afrodita. Escolleron por árbitro a certo novo pastor do Ida que apacentaba as súas novillos ao son da flauta frigia e que era precisamente Paris-Alejandro, aínda non recollido no fogar dos seus pais. Atenea, para sobornarlo, ofreceulle vitorias guerreiras; Hera, mando e imperio sobre os pobos; e Afrodita prometeulle entregarlle á muller máis bela do mundo: tema folklórico, de sabedoría popular, sobre cal sexa o ben máis desexable, como o atopamos nun pasaje da Biblia (Reis), onde se proba a prudencia do rei Salomón.
Pois ben, a muller máis bela do mundo era Helena, unha filla de Zeus e de Némesis ?espírito da vinganza?, segundo antiga versión, e segundo versión posterior e máis difundida, filla de Zeus, transformado en cisne, e de Leda, a muller do rei Tíndaro. Paris concedeu a mazá a Afrodita, co cal atraeu polo momento a inquina de Hera e de Atenea contra a súa patria, Troya.
Paris obtivo o pago prometido en Esparta ?a Esparta arcaica e anterior aos lacedemonios? onde foi hospitalariamente recibido no palacio do rei Menelao, esposo de Helena. Durante unha ausencia de Menelao, quen tivo que ir a Creta, Paris namorou a Helena e persuadiuna de que escapase con el a Troya. Menelao, guerreiro un pouco tosco e xefe de pobos aínda algo atrasados, mal podía competir a ollos de Helena co refinado e gracioso príncipe troyano, que era ademais famoso arquero, capaz de alcanzar
no aire unha flecha con outra, e que tiña o encanto do afastado e do exótico.
Helena, ademais, é desde moi pronto vítima dun destino amoroso. Aínda pícara, fora raptada por Teseo, o heroe ateniense, e recuperada polos seus irmáns os gemelos Cástor e Polideuces (Pólux). Como moitos príncipes a codiciaban, Odiseo fixo convir a todos en que ela debía escoller libremente ao seu futuro esposo, e todos os seus antigos pretendientes non só respectarían a decisión de Helena, senón que se xuntarían para defender ao seu esposo contra todo rival estraño.
Compréndese pois que o rapto de Helena traería terribles consecuencias. Polo momento, Menelao e Odiseo presentáronse en Troya para solicitar a devolución da princesa. Recibiunos hospitaliriamente Antenor, cuñado do rei Príamo, pero a súa misión non tivo éxito, e xa non quedaba máis recurso que a guerra.
III
Chegamos, pois, á Guerra Troyana, inmensa galería de que a ilíada só nos presenta un pasaje, destacándoo do conxunto e coma se puxéseo na platina do microscopio. Coñezamos os feitos que inmediatamente precederon a esta guerra inesquecible.
Agamemnón, irmán maior de Menelao, gozaba de inmensa supremacía sobre varios reinos e illas. Fixo propio o agravio de Menelao e, en cumprimento do pacto de Odiseo, convocou aos demais reis e caudillos de Grecia e as terras helénicas para rescatar a Helena. Entre os antigos pretendientes desta, figura Idomeneo, fillo de Deucalión e neto de Minos, a quen xa vemos combater na Ilíada á beira dos aqueos.
Os príncipes aqueos aceptaron o mando supremo de Agamemnón. Curioso é advertir que Odiseo, aínda que creador do pacto, facíase o tolo para non concurrir á guerra, por non abandonar a Telémaco, o seu fillo recentemente nado. Pero, descuberto o subterfugio por Palamedes ?o seu rival en astucia? tivo que cumprir o seu compromiso. Odiseo vingaríase máis tarde facendo aparecer a Palamedes como un traidor sobornado polo rei Príamo, e os soldados aqueos dilapidaron a Palamedes. Odiseo, á súa vez ?duplicación da fábula? descubriu e fixo cumprir o pacto a Aquiles. Este tamén quería fuxir da guerra disfrazado de muller entre as fillas de Licomedes, rei de Esciro, nunha das cales, Deidamia, procreou de paso a Neoptólemo. Aquiles sabía, polo vaticinio da súa nai Tetis, que o intervir na Guerra Troyana carrexaría irremediablemente a súa morte. (Tetis, inmortal, aparece sempre angustiada por dar a luz un fillo mortal.) De igual modo o adiviño Anfiarao (heroe da saga tebana, anterior á troyana) quixo inútilmente ocultarse para non concurrir ao asedio de Tebas, por saber que isto custaríalle a vida.
Unha vez convencidos xa os renuentes e concertados todos os xefes aqueos que habían de concurrir á expedición contra os troyanos, houbo que tomar decisións administrativas de transcendencia, pois non había entón exércitos profesionais, senón que os cidadáns en masa facían a guerra; e non os conducía ningún estratega ou xeneral que só tivese ese oficio ?como sucedería máis tarde?, senón que eran capitaneados polo propio monarca, ou se este era xa moi vello ?caso de Pelexo e Aquiles, caso de Príamo e Héctor? polo seu fillo. Importaba, pois, organizar o interinato e substituír no posible as funcións dos que habían de ausentarse.
Tamén a movilización tivo que ser discutida largamente. E desde logo, houbo que escoller o sitio para a concentración dos contingentes e as flotas. Algúns comentaristas empéñanse en demostrar que tal concentración levouse a cabo na illa de Lemnos, fronte a Ilión e só separada da costa troyana pola illa de Ténedos. Pero os prácticos saben que a concentración, as manobras previas e a preparación xeral cúmprense con maior liberdade e
desembarazo desde un pouco máis lonxe. Ademais, a Ilíada é terminante e dinos que as flotas reuníronse en Aulide, sobre a costa beocia, fronte á Calcis Euboica, ao nordeste de Grecia. De todos os portos aqueos, era este o mellor provisto e contaba coa vecindad das fértiles llanuras beocias e os pastos de Eubea. Calcis será máis tarde, con Candía (a antiga Creta) o mercado onde han de ir proverse as flotas venecianas, e logo as turcas. No fondo da ancha bahía hai unha fonte onde fixeron aguada os barcos de Agamemnón.
A movilización non puidese levarse a cabo nun só día para cada país, nin ao mesmo tempo para todos os distintos reinos aqueos. Os aliados ían chegando por grupos sucesivos, e o Rei de Reis, Agamemnón, debeu esperar varios meses a que se lle xuntasen todos os contingentes afastados ou retardatarios. En comparación coa vida actual, aquelas viaxes que duraban meses e anos parécennos exageraciones poéticas. E o son sen dúbida ata certo punto, pero en menor grado do que hoxe supoñemos. Todo ía entón amodo, e todos os prazos medíanse segundo a locomoción humana. A navegación da época, a vela e a remo, suspendíase por inverno, a estación morta. E isto aplícase aínda aos tempos clásicos, posteriores á Guerra Troyana. Alcibíades, cando embarca para a súa fatal
expedición a Sicilia, advirte aos seus compatriotas que non esperen noticias súas antes de catro meses. A viaxe de illa en illa e de rada en rada era relativamente rápido durante o bo tempo: puido chegarse en cinco días desde
Creta ao Nilo (Odisea, XIV). Pero co mal tempo, non quedaba máis que esperar e ir consumindo con suma prudencia as provisiones; e cando sobrevenía unha daquelas calmas inacabables, entregarse no medio das augas á vontade dos deuses. Odiseo quédase un mes na illa de Éolo, outro na do Sol, onde os seus compañeiros acaban por matar as vacas sagradas; e Menelao e os seus vense vinte días varados en Faros, e houbesen perecido de fame sen a axuda providencial de Proteo. Cando, séculos despois, San Pablo embarcou rumbo a Roma, a nave foi arroxada sobre a costa cretense. Era o fin do outono, e San Pablo, entendido en viaxes, propoñía que permanecesen alí todo o inverno. Foi desoído, e catorce días despois a nave chocou na costa de Malta. Pablo debeu esperar alí os tres meses de inverno, e ao fin embarcou noutra nave que o levou ata Siracusa. Tras un repouso de tres días, seguiu camiño de Regio e Puzol, onde a comunidade cristiá retívoo durante sete días. Para rematar, foille dable chegar a Roma. Pois non sería, menos entretido e azaroso ?explica Murray? a viaxe dun heroe homérico, aumentados aínda os obstáculos polo atrasado daqueles séculos. As viaxes eran cousa incerta. Heródoto cóntanos unha historia digna da Odisea: ?É o caso que certos samios pensaron trasladarse a Egipto e foron arrastrados polo vento ata as columnas de Hércules, de onde irían descubrir a terra de Tartesos (IV, 151-4).
Todo o anterior, o tempo que se perdeu na embaixada pacífica de Menelao e Odiseo e os episodios que recordaremos a continuación, explica que, aínda que os deuses habían decretado xa a ruína de Troya, a expedición se retardara de xeito que entre o rapto de Helena e o ataque a Troya transcorresen dez anos.
Xa reunidos os expedicionarios en Aulide, houbo que dispoñer lenta e cuidadosamente a base de aprovisionamientos. E cando xa os aqueos dispoñíanse a zarpar, aínda os retarda unha daquelas temidas calmas que parecen intencionadas e malévolas. O mito interprétaa como unha manifestación da cólera divina. E aquí aparece a fábula de Ifigenia, que se atopa nun dos Poemas Cíclicos, a Cipríada, que é posterior a Homero e que logo aproveitou o teatro ateniense.
Segundo esta fábula, Agamemnón, nunha cacería, deu morte a unha cierva dentro do coto sagrado da deusa Ártemis. Segundo versión anterior que logo concluíu na versión definitiva, Ártemis sentíase agraviada porque Agamemnón non satisfacía o voto, feito anteriormente, de entregarlle en sacrificio á máis bela criatura nacida no seu reino durante o ano. En todo caso, a deusa atajó o curso dos ventos e esixiu de Agamemnón o inmediato cumprimento da súa promesa. A máis bela criatura do ano resultou ser nada menos que a princesa Ifigenia, filla de Agamemnón, cuxa resistencia é comprensible. Homero non menciona aínda esta lenda, e aínda considera a Ifigenia viva durante a Guerra Troyana, si ?Ifigenia? é la ?Ifianasa? mencionada na Ilíada. Homero, en efecto, di que Agamemnón, para contentar a Aquiles reñido con el desde o comezo do poema, ofrécelle en matrimonio a calquera das súas tres fillas: Crisótemis, Laódice ou Ifianasa. Máis tarde, os tráxicos chaman a estas tres princesas Crisótemis, Electra e Ifigenia.
Para aplacar, pois, á deusa Ártemis, segundo a fábula que só aparece logo de Homero como dixemos, conveuse en sacrificar a Ifigenia e fíxolla vir de Argos a Áulide con pretexto de desposala con Aquiles (que ignoraba este embuste). Cando se descargou sobre o pescozo de Ifigenia o hacha do sacrificio, Ártemis la ?escamoteó? ou sustrajo prontamente, puxo no seu lugar a unha cierva, e a Ifigenia e transportouna milagrosamente ata un santuario que tiña en Táuride (Crimea), norte do Ponto Euxino ou Mar Negro, para facela o seu sacerdotisa. Este asunto dará argumento á traxedia de Eurípides chamada Ifigenia en Aulide. A cruel historia puido predisponer á esposa de Agamemnón e nai de Ifigenia, Clitemnestra, quen, axudada máis tarde polo despechado Egisto, preparou a celada en que ha de caer Agamemnón cando volva de Troya. O caso recorda o mito de Atamas e Frixo, en Orcomenos, e tamén foi comparado ao de Abraham e Isaac, e aínda preténdese que puido haber unha transmisión directa da historia; pois se sabe polo profeta Oseas que, a principios do século VIII a. c., os fenicios vendían aos jonios ?gregos do Asia Menor? prisioneiros xudeus.
As flotas fanse á vela. E aquí sobreviene outro lamentable incidente. Os navíos chegan á illa de Lemnos, merodean por Lesbos e entran á Tróada pola rexión de Crisa. Consta, en efecto, que desde moi pronto os aqueos venden prisioneiros troyanos ao rei de Lemnos, Euneo, fillo de Jasón e de Hipsípile. Pero sucedeu que en Lemnos un dos xefes aqueos, o herdeiro do arco e as flechas de Héracles, o príncipe Filoctetes, foi mordido por unha serpe. Fágaa era horripilante e hedionda, e o ferido queixábase sen cesar a @berro como o Amfortas da lenda artúrica (recuérdese o Parsifaal de Wagner). E os seus compañeiros abandonaron despiadadamente a Filoctetes na illa de Lemnos, o cal ?segundo logo veremos? foi outra das causas que retardaron a caída de Troya. A triste vida de Filoctetes naquela rexión deserta foi contada por Sófocles na traxedia a que deu o nome do heroe.
E achegámosnos á Guerra de Troya, cuxo derrube os deuses veñen retardando por medio de todos os incidentes xa descritos, coma se compracésense, en morosa delectación, contemplando de lonxe a perspectiva do futuro desastre e reservando voluptuosamente a sobremesa da súa festín.
Aínda faltará vencer outro obstáculo, e non é o menor: a heroica resistencia do xefe das armas troyanas, a quen os antigos gramáticos quixeron chamar ?Darío? e a quen o poeta chama ?Héctor?: ?o que ataja?. Pois algúns dos nomes homéricos traen sentido oculto. Os principais: ?Paris? ou ?Alejandro?: ?o que mantén lonxe ao inimigo?, sen dúbida polas súas certeiras flechas; o Generalísimo aqueo, ?Agamemnón?; ?o que manda a distancia?, o que se estende e invade; ?Aquiles?, o que precipita a derrota troyana, é ?o que encerra ou estrangula pobos?; e en canto á causa ocasional da guerra, ?Helena?, é ?a raptada?, a beleza que ninguén posúe en propiedade e todos arrebátanse.
Morto Héctor, aguerrido defensor de Troya ?aínda que nunca creu no triunfo troyano e só pelexaba por deber, heroe nobilísimo?, aqueos e troyanos reclutaron novas forzas e reorganizaron os seus plans estratéxicos, ata onde o consentía a invisible man do Destino, misterioso poder que estaba por sobre os deuses mesmos e en quen vagamente configúrase xa a imaxe do Deus Unico e Omnipotente.
De Tracia acudiu a raíña Pentesilea cunha compañía dos seus compatriotas, as mulleres guerreiras ou Amazonas, pero caeu baixo o puño do implacable Aquiles. El mesmo conmoveuse ao contemplar o cadáver da fermosa raíña, e como o feo e miserable Tersites burlásese das súas bágoas ?o mesmo Tersites que xa, na Ilíada, por insolente, gáñase unha tunda de Odiseo?, Aquiles, nun arrebato de furia, deulle morte dun puñetazo.
O capitán aliado que morre pouco despois no combate a mans de Aquiles foi Memnón, fillo de Eos, Deusa da Aurora. Por fin o mesmo Aquiles, aínda que só era vulnerable no talón, foi morto dun flechazo que lle lanzou Paris, por especial designio de Apolo. Cando a famosa armadura de Aquiles, obra de Hefesto, foi outorgada polos aqueos a Odiseo, Áyax ?que cría merecela e toleou de despecho? acabou suicidándose. Este é o tema do Ayax, traxedia de Sófocles. Cóntase que Áyax (ou Ayante), na súa tolemia, aniquiló, como ?Don Quixote?, unha manada de carneros, tomándoos por inimigos. E na Odisea vemos que nin no outro mundo Áyax quere reconciliarse con Odiseo ou resignarse a que llo haxa desposeído das armas de Aquiles.
Un fillo de Príamo, Héleno, que era vidente, caeu preso nunha emboscada de Odiseo ?proba de que este, coa súa soa sutileza humana, podía máis que o inspirado troyano? e revelou aos aqueos que Troya só sería vencida cando Filoctetes, o guerreiro abandonado en Lemnos, e Neoptólemo, o fillo de Aquiles a quen tamén se chama Pirro, tomasen parte no combate. Os aqueos, con axuda de Neoptólemo e do indispensable Odiseo, o heroe dos mil recursos, apresuráronse entón a traer a Filoctetes, quen, unha vez asistido polo médico militar Macaón, logrou tender no campo a Paris usando para iso o arco e as flechas de Héracles. A esposa lexítima de Paris, Enone, a quen este abandonara por Helena, era a única que tiña o poder de curalo; pero, no seu despecho, negouse a facelo, aínda que despois, arrepentida, ela mesma deuse a morte e quixo unírselle no outro mundo. Neoptólemo, chegado da illa de Esciro, logra entón expulsar do campo aos troyanos ?guerreiro digno do seu pai? e obrígaos a encerrarse na súa cidade fortificada.
O próximo obxectivo dos aqueos era apoderarse do Paladión, imaxe de Palas Atenea que se custodiaba en Troya desde facía varias xeracións e era presente da mesma deusa ou ben de Zeus. A presenza desta imaxe
aseguraba a inmunidad de Troya, e Héleno previñera diso aos aqueos. Hai que advertilo: Héleno estaba xa resentido contra os seus compatriotas porque, logo de morto Paris, non quixeron entregarlle a Helena, cuxa beleza, como se ve, segue facendo estragos para un e para outro lado. Odiseo logrou astutamente penetrar en Troya disfrazado de esmoleiro e apoderarse do Paladión, xa só ou xa axudado por Diomedes, o seu digno compañeiro noutras proezas, onde aquel sempre é o enxeño inventivo, e este máis ben o aguerrido ejecutor. Helena recoñeceu ao instante a Odiseo, pero non o denunciou aos troyanos, pois, xa arrepentida, o seu corazón estaba polos aqueos.
Quedaba o camiño libre para a caída de Troya, a cal cumpriuse ao fin mediante a estratagema daquel enorme Cabalo de Pau, co ventre oco, aconsellado por Atenea e executado polo artífice Epeo. Coa súa carga de guerreiros escondida no ventre, o Cabalo foi abandonado á vista da cidade inimiga, en pleno campo de batalla, a modo de ofrenda á deusa Atenea ou ao marítimo Posidón (con cuxo culto relaciónase moi de preto o cabalo) para que concedese aos aqueos un seguro regreso aos seus países nativos. Pois, polo visto, os aqueos, ante a tenaz resistencia de Troya, abandonaban a partida. Pero o certo é que, no canto de dirixirse a Grecia, simplemente refuxiáronse na próxima illa de Ténedos, para esperar que o seu compañeiro Sinón fixéselles o sinal convido

Relación entre o argumento da iliada e a odisea

La Iliada posee mayor dignidad heroica, mayor exaltación del valor.
La Odisea es mas intima, mas humana.

Personajes de la odisea

Penélope esposa de odise
Telemaco fillo de odiseo
Alcino rei e pai de Nausicaa
Nausicaa filla do rei
Calipso muller ke oponse á saída de odiseo e atrápao por 7 anos
Iftime irmá de penelope
ciconios habitantes da cidade de Ismaro
lotofagos habitantes da illa lotofago (komian flor de loto)
Ciclope Polifemo mounstro xigante dun ollo
Eolo deus do vento
Poseidon deus do mar
Hermes @mozo ke axuda a odiseo na isle de Circe
Circe feiticeira fermosa
Zeus deus do raio, deus principal
Atenea
Sirenas
Euricla, sirvienta de penelope
Mentor; sabio de kionfianza

Resumen da odisea

A partida de Ulises

Ulises decide marcharse canto antes de Troya. Está ansioso por chegar a Ítaca tras dez anos. Parte con Menelao pero discute con el e regresa xunto a Agamenón, que está organizando un sacrificio aos deuses. Tras isto faise á mar. Nese instante desátase unha tormenta terrible. Ulises perde o rumbo, en certa forma sae do mundo coñecido e entra noutro máis


O cíclope Polifemo

Os seus vagabundeos lévanlle a unha illa. Os seus homes están famentos e Ulises decide buscar pola illa. Chega ata unha cueva de dimensións xigantescas. Está chea de queixos. Ulises decide coller algúns e marcharse, pero a curiosidade pode con el.

Nisto chega o dono da cueva, un cíclope chamado Polifemo. Un cíclope é unha criatura xigantesca cun só ollo no medio da fronte. Polifemo é un pastor, por iso é polo que haxa tantos queixos. Ao entrar, tapa a entrada da cueva cunha roca que só el pode mover. Ulises pídelle hospitalidad, o cíclope sorrí e ante a mirada impávida de todos, devora a dúas dos navegantes e bótase a durmir. Repítese a mesma escena todas as noites. Ulises decide entrar en acción.

Unha noite preséntaselle. Dille que se chama Ninguén e faille beber ata que o cíclope queda totalmente bébedo. Logo afía unha estaca e crávalla a Polifemo no seu único ollo. O cíclope esperta e grita dolorido. Acoden outros cíclopes ata a súa porta e pregúntanlle que lle pasa.

"¡Ah! Atácanme. Hanme cegado"

"¿Quen fixo iso?"

"¡Ninguén! Ninguén me fixo isto"

Os cíclopes resoplan. Ese tolo de Polifemo espértalles no medio da noite para dicir que ninguén lle ataca. Miúdo amolo de veciño.

Á mañá seguinte heroes átanse á o barriga dos cordeiros que coida Polifemo. O cíclope está na entrada da cueva e toca a todos os cordeiros que saen para que os gregos non escapen, mentres se lamenta.

Ulises e os seus chegan ata o seu barco e desde alí Ulises búrlase de Polifemo.

"¡Podes dicirlles a todos que Ulises hache cegado!¡Ulises de Ítaca!"

Ese orgullo vai ser a perdición de Ulises. O pai de Polifemo é Poseidón e o deus non lle vai a perdoar. Maldílle e xura que xamais regresará a casa.
Calipso, a que oculta

Esgotado e sucio, o naufrago chega a unha illa. Unha muller preciosa acode a socorrelo. É a ninfa Calipso.

O propio nome da ninfa explica o que fai Calipso. Vén do verbo kalýptein, ocultar. A illa está tan lonxe do mundo que parece que está fóra del. Os seus habitantes están ocultos a todos.

Calipso recóllelle, lávalle e cura as súas feridas dulcemente. Ulises déixase facer. Calipso reteno naquela illa afastada do mundo durante moitos anos. Ámalle e aspira a conservarlle eternamente.

Desde o Olimpo, Atenea a protectora de Ulises, observa á parella. Acode ao seu pai e dille que xa vai sendo hora de que Ulises regrese á súa casa. Zeus mira cara abaixo, cara ao mar pois non desexa enfrontarse co seu malhumorado irmán. Espera ata que este sae de viaxe e envía a Hermes.

O deus plántase na illa de Calipso e entrevístase con ela. Comunícalle a decisión dos deuses: debe deixar marchar a Ulises. Calipso asente dulcemente.

Ulises mentres tanto, chora desconsolado pensando no seu fogar. Cando chega Calipso esconde as súas bágoas. Malia todo, a deusa dáse conta.

"Se che quedas comigo ofrézoche a inmortalidad"

"Desexo volver ao meu fogar, a Ítaca"

"¿É Penélope mellor que eu?"

"Abofé que non. Ti es unha deusa. Es moito mellor que ela. Pero Penélope é o meu fogar, é a miña vida"

Calipso réndese. Entre os dous constrúen unha barca para que Ulises emprenda a súa viaxe de volta.

Calipso velle afastarse, desde a praia.
Penélope e Telémaco

¿Que ocorreu en Ítaca durante estes vinte anos?. Penélope esperou o regreso do seu marido mentres duraba a guerra. Comeza a preocuparse cando ve que todos regresaron e Ulises non. Corre o rumor de que morreu. Aí comezan os problemas.

Son moitos os que queren asentarse en lle trono de Ítaca, e a mellor forma é casarse con Penélope. Un tras outro se presentan na facenda de Ulises e alí quédanse, esperando a que Penélope decídase por un deles. Penélope non pode botalos e Telémaco é un neno. Ha de soportar que se coman as súas colleitas e os seus animais e que se deiten no patio coas súas criadas.

Ponlles todo tipo de escusas para non elixir. Ao final dilles que elixirá ao candidato cando termine de tecer un sudario para Laertes, o pai de Ulises, que é xa un ancián. Polo día tece e pola noite desfai o traballo. Mantívoos enganados dous anos. Pero unha criada traizóaa e é descuberta.

Mentres, Telémaco crece e ten que forxarse un nome. Atenea aconséllalle que non se quede quedo en Ítaca senón que busque información sobre o seu pai. Telémaco viaxa i visita Menelao e a Néstor, pero nada saben de Ulises. Regresa e coa axuda de Atenea, burla a trampa que os pretendientes preparoulle para matarlle.
O regreso a Ítaca

Ulises decide ser prudente e non mostrarse tal e como é ata asegurarse de quen a van a recibir ben e quen non. Atenea disfrázalle de esmoleiro. E así chega ao seu fogar. Alí os pretendientes campan ás súas anchas e ninguén se sente capaz de detelos. Unha vez viu o que hai, prepárase para resolvelo.

Refúxiase na cabana do porquerizo do palacio, que lle segue sendo fiel. Alí é onde se atopa con Telémaco. Ambos se sentan e conversan. Chegado o momento, Ulises dille quen é. Telémaco mira ao esmoleiro con escepticismo. Atenea devólvelle a súa figura habitual, pero Telémaco segue desconfiando. Ulises levántase enfadado e comeza a regañarle como só os pais saben facelo.

"¿Como che atreves a contradecir ao teu pai? ¿Como que non me recoñeces?. Dígoche que eu son Ulises"

Entón é cando Telémaco crelle e entre os dous urden un plan contra os pretendientes.
O fin dos pretendientes

Ulises, disfrazado de esmoleiro, e Telémaco regresan ao palacio. Ulises observa, axudado por Telémaco, quen lle seguen fieis e quen non. Penélope veos e achégase. Pregunta ao esmoleiro por Ulises, como fai a todos os viaxeiros. Ulises méntelle. Cóntalle que viu a Ulises ao principio da guerra. Inmediatamente, Penélope tómalle simpatía e manda a unha sirvienta que lle lave os pés. A sirvienta é Euriclea, a antiga nodriza de Ulises. Ulises sabe que lle recoñecerá cando vexa no seu pantorrilla unha cicatriz que ten desde pequeno, como efectivamente ocorre. Euriclea cala por orde de Ulises e márchase de alí, incapaz de ocultar o que sente.

Os pretendientes seguen acosando a Penélope. Farta proponlles o seguinte: o que sexa capaz de tensar o arco de Ulises, ese será o seu marido.

Todos fanfarronean. Pero tensar o arco de Ulises non é tan fácil. Todos os pretendientes inténtano sen conseguilo. Penélope sorrí. Mentres, Telémaco e Ulises foron pechando as portas da sala.

Telémaco tamén o intenta e por pouco o consegue. Os pretendientes búrlanse.

"Eu tamén vou intentalo" di o esmoleiro que é Ulises. Os pretendientes arróxanlle cousas. É Penélope quen lle defende.

"Se este home conségueo, colmareille de riquezas e agasallos" di. Logo retírase a descansar.

Ulises vai tensando o arco e Telémaco termina de pechar as portas. Cunha facilidade asombrosa, Ulises consegue tensar o arco, pon unha flecha e apunta a un pretendiente. Atenea devólvelle o seu aspecto. Caen un tras de outro.
Ulises, rei de Ítaca

Penélope descansa na súa habitación. Pero lle espertan os @berro das sirvientas. Euriclea entra na habitación como unha tromba.

"¿Que fas aquí durmida?.Levántache, muller. Ulises volveu"

Penélope baixa para atopar ao seu fillo charlando animadamente cun descoñecido que se parece moito a Ulises. Pero ela é prudente. Todos repróchanlle o seu corazón de pedra sen saber que ese corazón é o que lle permitiu sobrevivir ás inxurias dos pretendientes.

Decide probar ao descoñecido, tenderlle unha trampa. Vólvese e dille a un criado que baixen a cama de Ulises ata alí por que non pensa durmir con el.

Ulises pon os brazos en jarras e míraa con lume nos ollos.

"?Volvíchesche tola Penélope?. A miña cama non se pode mover. Un dos seus alicerces é un olivo que eu mesmo sementei"

Ulises probou a súa identidade. Non necesita nada máis.

Ulises vai ver ao seu pai Laertes. Ao principio o vello non lle recoñece e unha vez máis Ulises ten que probar quen é. Logo os dous regresan a Palacio.

Tombados na cama, Penélope e Ulises cóntanse as súas aventuras. Atenea fai que esa noite sexa máis longa do habitual.
Descrición dos personaxes da Odisea

_Ulises:

Rei de Ítaca, saíu de Itaca a conquistar Troya. Volveu aos dezaseis anos logo de saír de Itaca. Persoa forte e valente que non teme ao perigo e enfrontouse ás bestas máis poderosas.

_Penélope:

Muller de Ulises, tivo que aguantar moito durante a ausencia do seu marido Ulises, educou soa ao seu fillo Telémaco e aguantou as burlas dos pretendientes a ocupar o trono do seu marido.

_Telémaco:

Fillo da unión de Penélope e Ulises, non coñeceu ao seu pai ata o seu regreso :aos dezaseis anos, era alto forte e valente como o seu pai.

_Calipso:

Raíña da illa Ogigia onde habitaban as ninfas, tiña os cabelos rizados e era atractiva para os homes.

_Cíclope Polifemo:

Ogro de maior tamaño cun só ollo, que comía e durmía moito.

_Poseidón:

Deus do mar, que lle fixo a vida imposible a Ulises durante o seu traxecto.

_Atenea:

Filla de Zeus e deusa da guerra, axuda a Ulises en todo o seu traxecto.

_Hermes:

Mensajero dos deuses, leva sandalias aladas, obrigou a Calipso a liberar a Ulises da súa illa.

_Pretendientes para ocupar o trono de Ulises:

Homes dispostos a todo por conseguir o trono de UlisES

Eneida

A Eneida é unha epopeya escrita en latín por Publio Virgilio Maró.
foi escrita por encargo do emperador Augusto, co fin de glorificar, atribuíndolle unha orixe mítica, o Imperio que con el iniciábase. Con este fin, Virgilio elabora unha reescritura, máis que unha continuación, dos poemas homéricos, tomando como punto de partida a guerra de Troya e a súa destrución, e colocando a fundación de Roma como un acontecemento ocorrido ao xeito dos lendarios mitos gregos.

Exercicios

1-Explica o termo civilización minóica. a súa localiación, o periodo históricoque ocupou e as causas de súa desaparición:


A civilización minóica é unha culrura pre-hélenica da idade de bronce,desenvolta na illa de Creta entre os anos 3000 e 1200 a.C. Oseu nome é producto de que o seu creador Sir Arthur Evans relacionou o palacio de Cnosos, o máis representativo da cultura, co palacio do rei Minos e a lenda do minotauro.


A causa da súa desaparición é o volcán na illa de Tera que foi unha erupción senón un estourido. A erupción foi tan potente que destrozou a illa, fundindoa. Para sempre no océano. Esto ocorreu polo ano 1628 a.C.





2-Que tipo de réxime político ten? De quen foron contemporáneos?


Era unha monarquíae coñecese como Talasocracía. Tiñan poder marítimo e a súa forza basábase na súa flota naval.





3-En que se basaba a súa economía? A que deben o seu poder político e económico?


A súa economía basábase no comercio, no cultivo de trigo, a vide, a oliva e na gandería resultando unha economía rica que mantén a esta sociedade a salvo das revoltas sociais.


O seu grande poder político e económico débese á agricultura e orfebrería.





4- Cal é o tipo arqitectónico máis característicodos minóicos? Cales son os restos arquitectónicos máis importantes?

Entre o máis importante da arquitectura minoícadestacan as súas cerámicas. O minoíco de cedo caracterizouse polo decorado polícromo de motivos blancos e vermellos de espirais, triangulos, liñas, enconvados, cruces, figuras de peixes... Posteriormente no período recente añádense máis cores adoptando, moitas veces, formas esféricas decoradas con escenasde corte. Pero o máis característico son os seus frescos.
As escenas representaban a vida na illa, recurindo a temas como procesións, sacrificios, danzas, loitas con touros...
5-Busca información sobre Arthur Evans
Arthur john Evans (8 de julio de 1851-11 de julio 1941). Arqueólogo británico descubridor do palacio de Cnosos. Fillo do arqueólogo Sir John Evans.
Estudiou nas universidades de Oxford e Gotinga e realizou vaias excavacións en Itália, Escandinavia e os Balcáns, antes da busquea do palacio de Cnosos en Creta. Pretendía descubrir a civilización anterior a micénica, a lenda do rei Minos. entre 1900-1906 desenterrou o palacio de Cnosos, que relacionou pola súa contrucción laverínticaco palacio de Minos.
Chamou aos seus descubrimentos civilización Minoíca.
Reconstruíu pinturas do palacio con core fortes. Descubriutabliñas de arcilla con dous tipos de escritura chamados; lineal "A" e lineal "B".
6-¿Que pasou na illa de Santorini e porque é tan importante?
Santorini ou Santorino é unha illa volcánica localizada no mar Exeo perto de 200km. ó suroeste da cidade de Atenas. Ten nas súas proximidades diversos illotes. O grupo de illotes é coñecido por Thira ou Thera. Santorini e volcán máis activo reducido polos restos dos seus flancos. a forma da illa débese a erupción que destruíu o deu territorio.

7-¿Que relacion existe entre a civilización minoíca e a civilización Grega?
Tiñan os mesmos deuses xa que da civilización minoíca procede a grega e posuían a mesma lingua e os dous eran unha monarquía.
8- Información sobre Teseo e o minotauro.
Na mitoloxía grega,o minotauro, era un monstruo co corpo de home e cabeza de touro. Odeu nome significa "toro de Minos" e foi concevido mediante a unión entre Psífe e o magnifico toro con motivo dunha afrenda divina.
O minotauro só comía carne humana e canto mais medraba, máis salvaxe se volvía. Cando a criatura se fixo ncotrolable, crearon o laberínto. Segun a historia anualmente eran levados 7 homes e 7 mulleres.
Anos despois Teseo dispúxose a matar ao minotauro e así liberara súa patria de Minos d súa condena. Entón a Ariadna filla do rei de quen se enamorou. princesa rogoulle rogoulle ke non fora pero vendo a súa valentía axudoulle a idear un plan para sair do laberint ke consistía en levar un fío e despois volver guiandose por él.
9- Localización xeográfica e cronoloxía da civilización micénica
Localizase na península do Peloponeso (1500-1100a.C.).
2-Busca información e explica quen foi Agamenón
Na mitoloxía qrega, rei de Micenas e xefe das forzas gregas na guerra de Troia. Era fillo de Atreo e padeceu a maldición lanzada sobre a súa casa. Para calmar os ventos, Agamenón sacrificou a súa filla Ifígena á deusa Artemis. Adisputa con Aquiles sobre a princesa cautiva Briseida e as consecuencias de esa cólera forman boa parte do argumento da Iliada de Homero. Despois de 10 anos caeu Troia e Agamenón volveu victorioso a Micenas. Con el foi a princesa troiana Casandra, que se lle concedira polo exercito grego triunfante. Climestra, muller de Agamenón, recibiuno con expresións de amos, pero mentras él estab no baño, ela tendeulle unha trampa. Egisto o seu amante, golpeou a Agamenón cunha espada e, mentres estaba inconsciente polo golpe, Clitempresta decapitouno coa sua hacha. A súa foi vengada 7 anos despois polo seu fillo Orestes. A história da mortede Agamenón é contada na primeira peza da trioloxía Orestiada do poeta grego antigo Esquilo.
4-Busca información e biografía de Heinrich Schliemanm. Quen foi?
(1822-1890), arqueólogo alemán, descubridor da antiga Troia. Naceu no ducado de Mecklenburg-Schwein.
Cando era neno sentiuse fascinado pola lenda Homérica e desexou probar a súa veracidade histórica mediante unha excavación arqueolóxica dedicouse gracias a súa fortuna a cumprir o sono da súa infancia.
En 1870 empezou a excabar en Turquìa luar onde creía ke atoparía os restos da antiga cidade de Troia. Descubriu diversos niveis arqueolóxicos, o últimonivel era a Troia Homérica. Desenterrou os restos dun gran palacio en Tirinto. Acausa dos eus descubrimentos, a maior parte dos eruditos creen ke o relato de Homero da guerra de Troia básase en feitos reais.

RESUMEN DE TROYA

RESUMO DE REBECA

paris rouba a elena, o esposo desta busca o seu irmán, quen aproveita esta situacion para apoderarse de troya, solicitan a inclusion de aquiles, este négase, pero ulises convénceo e asi chegan, a troya apodéranse das beiras de troya grazas a Aquiles. Agamenon rastréxalle na cara que a historia recorda aos reis e non aos soldados e apodérase de briseida a súa escrava, Aquiles se enoja e négase a pelexar , produto diso troya toma vantaxe ata que Hector por equivocacion mata a Pratoclo, decatado Aquiles buscase e matase a Hector, O pai deste Priamo vai e pide a Aquiles que lle devolva o corpo do seu fillo.Este acepta e lle cncede 12 dias para honralo, Estes días seran aproveitados polos grigos para contruir un cabalo a enxeño de Ulises, Os troyanos pensando que os gregos fuxiron da peste imposta polo Divos levaron o cabalo á cidade pasando así as impenetrables murallas de Troya. Á noitiña e despues de festexar o triunfo todos dormen, os gregos comezan a baixar do cabalo e asi queiman matan...apodéranse de Troya Aquiles vai en busca de Briseida, quen mata a Agamenon , Aquiles chega abraza a Briseida e Paris lánzalle unha flecha no seu punto debil ,o tobillo, a Aquiles. Este antes de morrer pide a briseidsa que se vaia con Paris e xa se ve que Ulises queima o seu corpo colorin coado este conto lla acabado

resumo da película de troya

RESUMO DÁ PELÍCULA DE TROYA:
A paixón é o centro de todos os trancendentales feitos en torno aos que vira Troya, unha crónica #adj> dos triunfos e a traxedia da lendaria Guerra de Troya. Seméntase a semente da guerra cando o rei Menelao de Esparta ofrece un banquete para facer as paces co rei Príamo de Troya, representado polo seu fillo maior, o príncipe Héctor, defensor de Troya. Mentres os dous líderes celebran o fin de innumerables e devastadores anos de guerra, Paris, o increíblemente atractivo irmán de Hector, desaparece- para volver aparecer no dormitoriio da esposa de Menelao, Helena, consideraba por todos como unha das mulleres máis fermosas do mundo. Cando Paris lévase a Helena do palacio de Menelao sen que héctor sáibao, o destino de ambos queda sellado: os xefes das innumerable tribos gregas uniranse para facer a guerra contra os troyanos.

Entre as forzas que se congregan está Aquiles, un guerreiro dunha destreza e unha fama tales que o seu só nome provoca terror entre os seus adversarios. O seu rumorea que a súa nai Tetis é unha deusa, e que el comparte con ela o poder da inmortalidad. Pero a verdade é que é só un home e que, xa que logo, debe conseguir a vida eterna do único xeito que pode facelo un mortal: asegurándose de que a historia recorde o seu nome para sempre.

A crecente fama de Aquiles fai que Agamenón, o arrogante e ambicioso Rei dos gregos e irmáns de Menelao, chámeo de mala gana para loitar contra os troyanos. Aínda que Aquiles sabe que Agamenón non fai nada que non sexa no seu propio beneficio persoal, o insaciable desexo de gloria e fama eternas que ten Aquiles leva ao guerreiro lonxe da súa terra á primeira liña dunha guerra cuxo fin é conseguir o poder e vingarse doutros.

Hector e Paris chegan a Troya xusto antes que a armada grega invasora. O seu pai, o rei Priamo, debe decidir entre apoiar a guerra contra os gregos ou devolver a esposa roubada de Menelao e entregar a Paris a unha morte segura. A decisión pronto queda clara: Paris non entregará a Helena e Priamo non sacrificará ao seu fillo. A guerra é a única saída.

E a guerra non tarda en desencadearse. Un milleiro de navios de guerra gregos desembarcan nas costas troyanas, e conAquiles, cos seus dotes sobrehumanas, dirixindo o ataque, nin tan sequera a autoridade do poderosos Hector pode evitar que os gregos apodérense rapidamente da praia

Á caida da tarde, a terra está empapada do sangue de gregos e troyanos. A Helena dóelle que o prezo da súa felicidade sexa a morte e a destrución de tantos homes en ambos bandos do conflito, pero non pode facer nada para impedilo. O amor de Paris sostena, pero tamén el esta afligido pola batalla que provocou- os gregos parecen estar destinados a tomar a cidade.

Por iso, Paris, nun ultimo esforzo para evitar a guerra e sabendo que é un novato na batalla, toma as armas para enfrontarse con Menelao co fin de quen gañe quédese con Helena e dar punto final á cruenta batalla. Con todo, Paris é ferido e Hector mata a Menelao para que Paris perda a vida, pois este, ferido refúxiase en Hector ao ver ao morte cara a cara. Menealo perde a vida e Paris é sacado de alí por Hector que lle envia ao interior da muralla para que curen as súas feridas, mentres o pelexa nunha batalla que finalmente gañan os troyanos.
Con todo, o destino é máis incerto do que cren os troyanos. Non toda vai ben estre Agamenón e o seu preciado adalid Aquiles, que non oculta o seu desprezo polo Rei. O guerreiro só combate para se mesmo- ata que atopa a unha desafiante e aterrorizada rapariga na súa tenda, enviada como premio por destruír o templo de Hector, Briseida, unha fermosa acólita do templo e aparentemente a única persoa viva que non está intimidada polo poder de Aquiles. Este, intrigado, tómaa baixo a súa protección.

Pronto coñecerá o prezo de tal devoción. Aquiles dáse conta de que non pode protexer a Briseida dos caprichos dun airado e celoso Rei que está desexando castigarlle polo seu desprezo. Cando Agamenón rapta a Briseida, Aquiles, encolerizado, négase a volver empuñar a súa espada en nome do malvado Rei. Sen Aquiles para inclinar a balanza da fortuna cara aos gregos, os troyanos demostran ser un inimigo moito máis temible, e o enfrontamento que segue provoca unha terrible destrución de ambas nacións.

Con todo, Aquiles segue negándose a empuñar a espada e envia aos seus homes de volta a casa. Patroclo, o curmán de Aquiles négase a iso e vestíndose como o seu curmán, empuña a espada e leva á batalla aos gregos quen ven como Hector mata á @mozo sen saber quen é, pois cre que se trata de Aquiles. Pero este esta con Briseida á que recuperou pois o Rei queria que Aquiles pelexase para o. Morto Patroclo, Aquiles toma as armas e diríxese ata Troya onde reta a Hector. Este, que sabe que lle espera a morte, habia antes informado á súa esposa de onde se achaba unha saída secreta da cidade e por onde debían de ir se a guerra se torcia a favor dos gregos.

Hector pelexa valientemente con Aquiles pero perde a vida e Aquiles arrástralle co seu carro ata a praia onde deixa o corpo. Paris, que ve como o seu irmán morre e o seu pai e cuñada sofren , proponse a evitar que iso siga sucedendo aínda que a dor da perdida do seu irmán lle aflige sobremanera.

Priamo, de noite, vai en busca de Aquiles para pedirlle o corpo do seu fillo, pero este, que llo entrega, nun principio non parece estar de acordo en facelo, o que provoca en Priamo a sensación de que todo esta perdido para o. Con todo, consegue que Aquiles entréguelle o corpo do seu fillo ao mesmo tempo que ve a Briseida, á cal cría morta, e lévalla a Palacio.

Alli incineran a Hector, pero non conseguen moito descanso, pois na praia, Ulises, planea unha das trampas mais mortais que atopa, pois constrúen un cabalo e introdúcense todos no facendo crer aos troyanos que se marcharon. Paris quere que o seu pai quéimeo, pero este decide llevarselo a Troya onde lles atacan de noite mentres todos dormen.

A masacre é inquietante e aínda que os troyanos loitan con todas a súa forzas, moi poucos conseguen saír con vida. Ata o rei Priamo morre no palacio. Paris, a quen Helena quere que vaia con ela, **** o seu arco e ataca con furia a todos os gregos que ve ata que oe como Briseida búscao. Entón, cando vai ata ela, atopa a Aquiles que matou ao Rei Agamenón xa que este ía acabar coa vida da rapariga. Con todo, iso non calma a Paris quen dun flechazo certeiro traspasa coa flecha o tobillo de Aquiles. Aínda que segue tirandole mais flechas e ferindo a Aquiles, este despídese de Briseida e ve como se vai co seu curmán, mentres o non tarda en morrer, pois traspasando o seu tobillo pola parte de detrás era a unica xeito de acabar con Aquiles.

Os troyanos perden a cidade, ao seu rei, a moitos dos seus paisanos, pero conseguen saír de alli uns cantos con vida e teñen ao seu rei, Paris. Os gregos, quédanse en troya que arde sen cesar e incineran o corpo de Aquiles