Orden corintio

A orde corintia é o máis elegante e ornamentado das ordes arquitectónicas clásicos. Atribúese a súa creación ao escultor grego Calímaco no século IV a. C. No esencial é similar á orde jónico, do que difire basicamente na forma e tamaño do capitel. Unha das construcións máis destacables executadas segundo as pautas estilísticas da orde corintia é o monumento de Lisícrates en Atenas, levantado cara a 334 a. C.

Caracterízase polas seguintes peculiaridades:

* A columna vai dotada de basea. Trátase dunha peza de apoio composta por tres molduras: dous boceles circulares ou medios touros e unha escocia intercalada entre ambos os que pode ir adornada por uns listeles. En ocasións, esta basea apoia á súa vez sobre un plinto, peza prismática de planta cadrada de pouco espesor.
* O fuste é de sección circular e presenta un lixeiro éntasis. Está acanalado por 24 estrías separadas entre si por finos filetes longitudinales. O tamaño total da columna adoita ser de vinte módulos e o do propio fuste de dezaseis e dous terzos.
* O capitel é o elemento máis representativo desta orde e recoñécese pola súa aparencia de campá investida ou cesta da que sobordasen as follas de acanto, cuxos talos dan lugar a unha especie de volutas ou espirais (caulículos) nas catro esquinas.
* O entablamento mide xeralmente un quinto da orde total. Está formado por:
ou O arquitrabe, que se mostra usualmente descomposto en tres bandas horizontais superpuestas e graduadas (fasciae).
ou O friso é unha banda continua (sen metopas nin triglifos) adornada cunha sucesión de figuras en relevo. Carga directamente sobre o arquitrabe.
ou A cornixa coroada polo beirado forma un saledizo que xeralmente conta cun moldura de tipo cimacio.

ORDEN XONICO

A orde jónico é o segundo, en sentido cronolóxico, das ordes arquitectónicas clásicos que tivo a súa orixe cara ao século VIN a. C. na costa oeste de Asia Menor e nas illas Cícladas, arquipélago situado ao sueste de Grecia no Mar Exeo. Máis esvelto e airoso que a orde dórico, deixou abundantes mostras do seu estilo, das que, como exemplo, cabe destacar o Templo de Atenea Niké na Acrópole de Atenas.

Caracterízase polas seguintes peculiaridades:

* A columna vai dotada de basea. Trátase dunha peza de apoio composta por tres molduras: dous boceles circulares ou medios touros e unha escocia intercalada entre ambos. En ocasións, esta basea apoia á súa vez sobre un plinto, peza prismática de planta cadrada de pouco espesor.
* O fuste é de sección circular, e adoita presentar un lixeiro éntasis ou gálibo. Está acanalado por 24 estrías separadas entre si por finos filetes longitudinales. O tamaño total da columna adoita ser de dezaoito módulos e o do propio fuste de dezaseis.
* O capitel é o elemento máis representativo desta orde e recoñécese polas dúas volutas ou espirais con que se adorna. Forman parte do equino que se completa con outros ornamentos en forma de ovas e dardos.
* O entablamento mide xeralmente un quinto da orde total. Está formado por:
ou O arquitrabe, que se mostra usualmente descomposto en tres bandas horizontais superpuestas e graduadas.
ou O friso é unha banda continua (sen metopas nin triglifos) adornada cunha sucesión de figuras en relevo. Carga directamente sobre o arquitrabe.
ou A cornixa coroada polo beirado forma un saledizo que xeralmente conta cun moldura de tipo cimacio.

ORDE XONICA CORINTIA E DORICA

galego castelán
01.
elementos lineais
/
elementos lineales
02.
columna
/
columna
03.
piar
/
pilar
04.
pilastra
/
pilastra
05.
entaboamento, cornixamento
/
entablamento, cornisamento
06.
lintel, cargadoiro, lumieira
/
dintel, cargadero, lintel
07.
arco alintelado, arco a nivel
/
arco adintelado, arco a nivel, arco degenerante, arco a regla
08.
seccións de elementos lineais
/
secciones de elementos lineales
09.
piar de núcleo cilíndrico
/
pilar de núcleo cilíndrico

galego castelán
10.
piar de núcleo cadrado
/
pilar de núcleo cuadrado
11.
piar cadrado
/
pilar cuadrado
12.
piar cruciforme, piar de planta de cruz
/
pilar cruciforme, pilar de planta de cruz
13.
ordes arquitectónicas
/
órdenes arquitectónicos
14.
orde dórica
/
orden dórico
15.
orde toscana
/
orden toscano
16.
orde xónica
/
orden jónico
17.
orde corintia
/
orden corintio
18.
orde composta
/
orden compuesto
19.
estilos arquitectónicos
/
estilos arquitectónicos
20.
estilo románico
/
estilo románico
21.
estilo gótico
/
estilo gótico
22.
estilo salomónico
/
estilo salomónico

AS 7 MARAVILLAS DA ARTE GRECIA

1. Características do pazo de Knossos:
sitio arqueolóxico da Idade de Bronce en Creta. Probabelmente era un centro político e relixioso da civilización minoica. Posuía 17.000 m² construidos e incluía 1.500 habitacións, motivo polo cal constitúe o principal dos palacios cretenses e nel quíxose ver a sede do mítico rei Minos. Foi descuberto por Sir Arthur Evans en 1894.

Entre os achados máis importantes están os frescos que decoran as paredes. Estas pinturas sofisticadas mostran unha grande civilización que vivía con luxo. As súas vestimentas non semellan herdadas de ningunha civilización coñecida. Os vestidos femininos tiñan cinturas finas e unha distinta cor azul, indicando comercio cos fenicios. Os murais retrataban competicións atléticas (posibelmente un ritual de madureza) en que a xente nova practicaba acrobacias montados en bois.
A complexidade da distribución interior do Palacio de Cnosos deu nacemento á lenda do Labirinto e o Minotauro. O Palacio era de planta cadrada de 150 m de lado. Na banda norte estaba a entrada principal e achegábase a un patio central. A banda oeste era onde se atopaba a Sala do Trono, que era a peza central do palacio. Tiña unha grande cadeira de pedra arrodeada de cadeiras máis pequenas e todas protexidas dende as súas costas por pinturas con grifos, tema recorrente nas civilizacións orientais (en Exipto, as esfinxes, en Mesopotamia os touros alados sirios e babilónicos). Como os reis eran ao mesmo tempo sacerdotes, é fácil supor que o palacio era tamén templo ou santuario. Tras as estancias cerimoniais, atopábanse os almacéns, nos que había cofres de pedra soterrados no chan. Algúns dos cuartos tiñan as súas paredes cubertas de chumbo, suponse que para evitar as humidades. Na parte leste evidénciase moi claramente a construción en forma de chanzos do pazo, xa que esta está construída nunha chaira do outeiro e ten até tres andares por baixo do nivel do patio, onde se atopaban os apousentos da familia real, os servizos (baños) e seguramente tamén estivese a Cámara do tesouro e diversas estancias que poderían ser almacéns, entre as que descorría un tortuoso corredor. A norte do patio central distribuíanse os artesáns, a escola dos escribas e outras dependencias. Tamén había un tanque que se especula con que fose un acuario.



2. Por que era tan important o oráculo de delfos?

O oráculo de Delfos foi un gran recinto sagrado dedicado principalmente ó deus Apolo que tiña no centro o seu gran templo, ó que acudían os gregos para preguntar ós deuses sobre cuestións inquietantes. Situado en Grecia, no emplazamento do que foi a antigua cidade chamada Delfos (que hoxe xa non existe) ó lado do monte Parnaso en medio das montañas da Fócida, a 700m sobre o nivel do mar e a 9.5 km de distancia do golfo de Corinto.

3. Que significaban para os gregos as olimpiadas?
Os xogos eran moito máis importante que agora

3. Que relación existe entre a civilización minoica e a cultura grega

Teñen unha escritura similar e a súa historia mantívose coma unha lenda entre os gregos.

2. Que ocurreu na illa de Santorini e por que é tan importante?

Entre 1628 e 16217 a.C por culpa da erupción do volcán, como efecto desta explosión a illa perdeu boa parte da súa superficie e púxose en marcha un tsunami que asolou o Mediterráneo Oriental.

Santorini é un dos 5 volcáns elexidos pola U.E para centrar un proxecto de estudo vulcanolóxico. O volcán sigue activo e presenciou erupcións, non explosivas, dende a gran erupción prehistórica.

Busca información sobre Arthur Evans.

Sir Arthur Evans é un arqueólogo británico descubridor do palacio de Cnosos. Estudiou na universidade de Oxford e Gotinga e realizou varias excavacións en Italia, Escandinavia e os Valcáns, antes de lanzarse á busca do palacio de Cnosos en Creta. Entre os anos 1900-1906 desenterrou este palacio, que relacionou pola construcción laberíntica co palacio de Minos, polo que deu ós seus descubrimentos a denominación xenérica de civilización minoica.

TESEO E MINORAUTO

1. Buscar información sobre a Teseo e minotauro

A lenda do minotauro
Na mitoloxía grega, o minotauro, era un monstro en corpo de home e cabeza de touro. O seu nome significa "Toro de Minos" é foi concebido mediante a Unión entre pasífase e o manítico toro con motivo dunha ofrenda divina.

CIVILIZACIÓN MICENICA

1. Localización xeografica e crononoloxia da cicilizacion mecenica
Cronoloxia:
1550-1500 Heladico Reciente I
1500-1450 heladico recente IIA
1450-1425 heladico recente IIIB
1425-1380 heladico recente IIIA1
1380-1300 heladico recente IIIA2
1300-1250 heladico recente IIIB1
1250-1200 heladico recente IIIB2
1200-1125 heladico recente IIIC1
1125-1100 heladico recente IIIC2

Localizacion:

Foi descubrida a finais do seculo XIX por Heinrich Schieman

2. Busca informacion e explica quen foi Agamenon

Agamenon e un dos mais distinguidos heroes da mitoloxia grega caxas aventuras se narran na Iliasa e Homero. Fillo do rei Atreo de Micensa e a raiña Aerope, e irman de Menelao, non esta claro debido a antigüedade das fontes si e un persoaxe historico ou piramente mitico.

3. Busca informacion e explica quen foi Heinrich Schieman

Foi un millonario que, tras amasar a sua fortuna dedicouse o seu gran soños a arqueoloxia.DescubriuTroia e realizou outros decubrimentos en Micenas, Tirinto e Orcomeno, desmontando que a Iliada describia escenarios historicos. Naceu o 6 de Xaneiro de 1822 en Mecklrmburgo r mottru o 26 de decembro de 1890 en Napoles.

4. Como era a sociedade e en que se baseaba a economia micenica

A sociedade micenica parece estar dividida en dous grupos de homes libres: o entorno do rei que se ocupa de administracion do palacio e o pobo e o que se vive a nivel local. A organizacion economica micenica dos reinos micenicos parece ser bipolar: un grupo traballa na orbita do palacio, mentres que un segundo gruoi parece que traballa pola sua conta.

5. Quen foi Homero? Existiu na realidade? Por que se lle da a importancia que se lle da?


Homero e o nome dado o poeta e rapsada grego antigo o que tradicionalmente se lle atribue a autoria das principais poesias epicas gregas a iliada e a odisea. Desde o periodo helenistico costiosinouse se o autor de ambas obras epicas foi a mesma persoa; sen embargo anteriormente non so non existin estas dubidas senon que a Iliada e a Odisea eran considerados relatos historicos reais.

ILIADA

1. Lista dos principipaos personaxes da Iliada e as biografias fundamentais.

Aquiles: Foi o meyor dos guerreiros na guerra de Troya. Era o fillo da ninfa do Mar Tetis e Peleo, rei dos mirmidores de Tesalia.
Hector: Fillo mayor do rei Pnamo e a raiña Hecuba de Troia, e esposo de Andrómaca. Na Iliada Hector e o mellor guerreiro triano.
Priamor: Rei de Troia. Foi pai de 50 fillos entre os que sobresae o guerreiro Hector e de 50 fillas entre elas a profeta Casandra.
Agamenon: Rei de Micenas e xefe das forzas gregas na guerra de Troia
Menelao: Reo de Esparta, irmando Agamenon, rei de Micenas e marido de Helena de Troia
Helena: Helena de Troia era a muller mais fermosa de Grecia, filla de Deus Zeus e de Leda, muller do rei, Tindareo de Esparta.

2. Quen era Eneas? Que relacion ten en Roma?

Na mitolocia grega, Eneas e un heroe da guerra de Troia, fillo do principe Anquises e da densa Afrodita. Seu pao era ademais primo do rei Primao de Troia. Casou con Creusa, unha das fillas do rei de Troia, ca cal tivo un fillo, chamado Ascanio e Lulo.
Tratase dunha figura importante das lendas gregas e romanas. E un dos candalillos do exercito troiano na Iliada de Homero. O seu viaxe desde Troia que levou a fundacion da cidade de Roma foi relatado por Virgilio.

TROYA

. Resume o máis destacado da película Troya.

A guerra de Troia foi unha guerra contra a cidade de Troia polos exércitos, tras o rapto ou fuga de Helena de Esparta por Paris de Troia.

2. Que relación hai entre a Ilíada e a odisea?

A Odisea é a continuación da Ilíada.

3. Busca información sobre a Eneida e explica que relación ten con Troya e a Ilíada.

A Eneida é unha obra escrita por encargo do emperador Augusto.
A relación que ten con Troia é que conta a súa caída, e as viaxes de Eneas.

ODISEA

1. Un resumo claro, sobre ou argumento dá Odisea.

A Odisea e un poema epico composto por 24 cantos, atribuído a Homero. Creese que foi escrito non século VIII, nos asentamentos que tinga grecia ca costa oeste de asia menor. Narra a volta a casa do rei odiseo, trala guerra de troya.
Ou poema e, xunto a iliada uns dous primeiros testos dá epica grecolatina, cada linea dá odisea orixinal estaba formada por 6 unidades.


2. Fai ou cadro ou taboa cos principais protagonistas e as suas caracteristicas

Ulises rei de itaca
polifemo ou fillo de aquiles
Zeus ou deus mais grande
Andromeda a filla do rei cefeo
Menelao ou rei de Esparta
Agamenon ou rei de Micenas


3. Intenta atopar excuplas dá influencia dá odisea en obras literarias

O crítico "unitario" Rodríguez Adrados sostén, xunto con Aristóteles, que Odisea e Ilíada (30) constitúen case na súa totalidade obras dun só autor, aparentemente Homero. No estudo da denominada "cuestión homérica", a crítica unitaria de Adrados sostén que, pese ás posibles contradicións, inconsecuencias, repeticións, etc. (29) que aparecen nas obras de Homero e que atentan contra a tese dunha autoría única das obras, quen sinalan estas incongruencias (a crítica analítica) vense influenciados en gran medida polo pensamento histórico e cultural anacrónico co que analizan as obras. Tal é, por exemplo, o caso dos críticos neoclásicos, que, acorde á súa propia e subjetiva visión do arteperfecto, atopan en Homero fragmentos enteiros de "mal gusto" e imperfeccións, e atribúenas así a interpolaciones doutros autores indignos do gran Homero.

PREGUNTAS SOBRE ARISTOTALES

1. Donde estudiou Aristotoles? E con quen?
Estudou en Atenas con Platón


2. Explica 4 causas polas que Aristoteles que intentaban desentrañar con eso

3. Segun el cal era a diferencia entre esencia e accidente
Era algo sen o cal que aquilo non podia ser o que era.

Accidente era algo que podia ser inherente ou non o ser.
4. Que signficaba potencia e acto? E que relacion ten ca alma?
potencia: Poder para ejercer una transformación en un objeto o disposición para poder llegar a ser algo.

acto.
5. ¿ Que foi o alumno mais coñecido de Aristotoles e que sabes del¿

Jenocrates

SOCRATES

Sócrates 470 a. C. - 399 a. C. foi un filósofo grego considerado como un dos máis grandes tanto da filosofía occidental como universal e como precursor de Platón e Aristóteles, sendo os tres representantes fundamentais da filosofía grega.Naceu en Atenas, onde viviu durante os dous últimos terzos do século V a.C, a época máis espléndida na historia da súa cidade natal, e de toda a antiga Grecia. Foi fillo de Sofronisco motivo polo que na súa mocidade chamábaselle Sócrates fillo de Sofronisco, de profesión cantero, e de Fainarate, comadrona. Emparentados con Arístides o Xusto.

O xuízo

Aínda que foi un patriota e un home de profundas conviccións relixiosas, Sócrates sufriu con todo a desconfianza de moitos dos seus contemporáneos, aos que lles disgustaba a súa actitude cara ao Estado ateniense e a relixión establecida. Foi acusado no 399 a. C. de desprezar aos deuses e corromper a moral da mocidade, afastándoa dos principios da democracia.

FILOSOFÍA ROMANA

1. Vocabulario

Estoicismo: A filosofía estoica tivo unha notable infuencia moitos séculos logo do seu desenvolvemento. Nos séculos XVI e XVII hai en Europa un viguroso renacimiento de doutrinas estoicas que influirán en Descartes, Kant e Hegel.
Epicureismo: A filosofía de Epicuro baséase en catro principios fundamentais que son remedios para unha vida feliz: Non hai ningún motivo para temer aos deuses, porque non poden chegar a nós de ningún xeito, nin para axudarnos, nin para castigarnos, xa que logo nin os temores nin as pregarias teñen ningunha utilidade.

FILOSOFÍAS

1. Definide en poucas lineas que significa filosofia presocratica
A filosofía presocrática comprende a un conxunto heteroxéneo de filósofos e escolas filosóficas gregas anteriores a Sócrates. Entre os pioneiros, os orixinarios da costa de Jonia, foron chamados "físicos" por preocuparse por temas que refiren á fisis, é decir, a natureza. Outros, sen embargo, os chamados itálicos, orientaron as súas preocupacións preferentemente hacia o terreo da lóxica e das matemáticas.

2. Busca tres filósofos desa época e resume as súas ideas.
Tales de Mileto, Heráclito e Anaxímenes.

3. ¿Quenes eran os sofistas?
E o nome dado na Grecia clásica

PERICLES

495 a. C.- 429 a. C.

fue un importante e influyente político y orador ateniense en los momentos de la edad de oro de la ciudad (en concreto, entre las guerras Médicas y las del Peloponeso). Descendía por línea materna de la familia de los Alcmeónidas. Fue el principal estratega de Grecia. Gran dirigente, un hombre honesto y virtuoso. Llamado el Olímpico, por su imponente voz, aunque algunos autores afirman que este sobrenombre le vino de un bulto que al parecer tenía en la parte superior de la cabeza, accidente de su parto, que se asemejaba al famoso monte.

Pericles tuvo tanta influencia en la sociedad ateniense que Tucídides, un historiador coetáneo, lo denominó como “el primer ciudadano de Atenas”. Pericles convirtió a la Confederación de Delos en el Imperio ateniense, y dirigió a sus compatriotas durante los primeros dos años de la Guerra del Peloponeso. El periodo en el que Pericles gobernó Atenas a veces es conocido como el “Siglo de Pericles”, aunque ese periodo a veces puede abarcar fechas tan recientes como de las Guerras Médicas o tan tardías como el siglo siguiente.

Pericles promocionó las artes y la literatura. Por esta razón Atenas tiene la reputación de haber sido el centro educacional y cultural de la Antigua Grecia. Comenzó un ambicioso proyecto que llevó a la construcción de la mayoría de las estructuras supervivientes en la Acrópolis de Atenas, incluyendo el Partenón, así como de otros monumentos como los Propileos. Su programa embelleció la ciudad y sirvió para exhibir su gloria, a la vez que dio empleo a muchos ciudadanos. Además, Pericles defendió hasta tal punto la democracia griega que algunos de sus críticos le consideran populista.Rival de Cimón en 459 a. C. y jefe del partido democrático. Después de la muerte de Cimón, condenó a Tucídides (el político, no el historiador) al ostracismo. Fundó en sólidas bases la potencia naval y colonial de Atenas, sometió la isla de Eubea en 446 a. C. la de Samos en 440 a. C. e hizo tomar parte a Atenas en la Guerra del Peloponeso.
Discípulo de Anaxágoras de Clazómenes y de Zenón de Elea, fue amigo de Fidias y atrajo a Atenas al arquitecto Hipodamo de Mileto, al filósofo Protágoras, y al historiador Heródoto. En su época brillaron Sófocles y Eurípides, máximas figuras del teatro griego y destacó el círculo de Aspasia.

DEFINICIÓN DOS SEGUINTES CONCEPTOS SOBRE A ARTE GREGA

1. Define os seguientes conceptos: Orde: orde é a propiedade que emerge no momento en que varios sistemas abertos, pero en orixe illados, chegan a interactuar por coincidencia no espazo e o tempo, producindo, mediante as súas interaccións naturais, unha sinergia que ofrece como resultado unha realimentación no medio, de forma que os elementos usados como materia prima, dotan de capacidade de traballo a outros sistemas no seu estado de materia elaborada. Fuste: O fuste é a parte da columna que se atopa entre o capitel e baséaa. Fronton: Frontón: superficie triangular formada polos beirís inclinados e a liña horizontal dá cornixa nos edificios clásicos. Ou punto de unión dás liñas inclinadas denominar ápice. Non sempre son estruturais, pois con frecuencia poden ser elementos decorativos, mesmo a grande escala. A pequena escala coroan vans e ocos. Metopa: Unha metopa é unha peza rectangular de pedra, mármore ou terracota que ocupa parte do friso dun entablamento dórico, situada entre dous triglifos. O Koré: Escultura grega en pedra que representa unha doncela vestida, ergueita, con sorriso hierática, realizada con fins votivos e sepulcrales durante o periodo arcaico. Diartrosis: Tratamento illado e particular que se dá na escultura grega a cada membro da figura, para integralo despois no conxunto. Canon: Canon, término de orixe grega que significa regra, modelo. En belas artes, e máis especialmente en escultura, o canon designa o conxunto das relacións que regulan as diferentes proporcións das partes dunha obra, conforme a un modelo acabado, a un ideal de beleza. Helenismo: Helenismo é ou termo utilizado para designar a cultura e ou período histórico en Grecia, ou norte de África e Oriente Próximo comprendido desde a morte de Alexandre Magno atei a conquista romana. Ou territorio non que se desenvolveu ou helenismo era vasto, estaba moi fragmentado e tinga como vínculo a lingua grega. Un dous lugares de referencia é ou reino de Pérgamo. Escola de Alejandría: A Escola de Alejandría ou Escola Catequística de Alejandría, tamén chamada Didascalión, foi un dos centros teolóxicos dos primeiros séculos do cristianismo. O seu método de estudo foi simbólico-alegórico, o cal é mostra da influencia de Platón e do posterior neoplatonismo. Tivo escolas filiales en Palestina e en Panfilia. Esta escola foi fundada aproximadamente cara ao ano 180 por Panteno, máis as súas orixes son probablemente anteriores, algúns os remontan ata San Marcos o Evangelista; dela saíron grandes teólogos e pais da Igrexa. 2. Efectue unha breve redacción sobre o tema seguinte: "O mundo grego": cronologia e aspectos artisticos fundamentais. ANTES DE CRISTO 6100 - 2800: Época neolítica. 3200 - 1100: Civilización cicladica. 2300 - 1900: Civilización Protoheládica. 1900 - 1600: Civilización Mesoheládica. 1600 - 1100: Civilización Micénica. 1250 / 1180: Guerra de Troya. 1000 - 900: Periodo Protogeometrico. 900 - 700: Periodo geométrico. Poemas Homéricos. 776: Primeira Olimpiada. Koribo de Elis gana na carreira do estadio. 754: Principio do catalogo dos Eforos de Esparta. Metade do século VIII: Segunda colonización grega. Fundación de Kyme en Campaña de Sinope e de Trebizonda no Ponto. Ao redor do 700: Hesiodo, Arquioloco Tirteo. Fundación de Tarento. Ao redor do 688: Fundación de Gela Primeira metade do século VII Guerra Levantina. 676 - 673: Vitoria musical de Terpandro en Esparta. Ao redor do 650: Tiranía en Grecia. Kypselos tirano de Corinto. Mediados do século VII: Segunda guerra Messinia. Ao redor do 640: Nacemento de Solon. 632: Sublevación de Kylon de Atenas. Ao redor do 630: Fundación de Cierne. 630 / 620: Nacemento do poeta Alceo. Ao redor do 624: Lexislación de Draconte en Atenas. Ao redor do 600: Arion na corte de Periandro en Corinto. Fundación de Marsella. 600 / 595: Apoxeo de Safo. 594 - 593: Solón arconte de Atenas. 590: O templo de Hera en Olimpia. 561 / 560: Pisístrato tirano de Atenas. 556 - 468: O poeta Simonides de Kea. 536 / 535 - 533 / 532: Tespis organiza a primeira traxedia nas grandes festas Dionisiacas. 529 - 519: O templo de Atenea sobre a Acrópolis feito por orde de Pisístrato. 528 / 527: Morte de Pisístrato, tiranía dos seus fillos Hipías e Hiparco. 525 / 524: Nacemento de Esquilo. 518 - 438: O poeta Pindaro. 515 - 510: Comeza a construción do templo de Zeus Olímpico en Atenas. 514: Asasinato de Hiparco por Aristogiton durante as Grandes Panateneas. 510: Derrocamento de Hipías en Atenas. 508 / 507: Reformas políticas de Clisteles en Atenas. 506: Os Atenienses vencen aos Beocios e aos Calicidenses. 497 / 496: Nacemento de Sófocles. Ao redor do 495 / 486: Templo de Afea en Egina. 493: Temistocles arconte de Atenas. 490: Expedición de Dates e Artafermes contra Eretria e Atenas. Destrución de Eretria. Batalla de Maratón. 488 - 480: O máis antigo Partenón sobre a Acrópolis de Atenas. 480: Batalla das Termopilas. Batalla naval de Artemision. Batalla naval de Saladina. 479: Batalla de Platea e de Micale. Atenas fortificada por novas murallas. 478 / 477: Primeira alianza Ateniense. 476: As “Fenicias” de Frinico. 472: Os “Persas” de Esquilo. 471: Ostracismo de Temistocles. 470: Nacemento de Sócrates. 468 - 460: O templo de Zeus en Olimpia. 467: Os “Sete contra Tebas” de Esquilo. 464: Terceira guerra Messinia. Ao redor do 460: Nacemento de Hipócrates en Kos. 460: Nacemento do historiador Tucidides. Expedición ateniense a Egipto. 460 - 450: “Ayax” de Sófocles. 458: A “Orestiada” de Esquilo. 456: Morte de Esquilo. 454: Traslado da tesorería da Alianza Ateniense desde Delos a Atenas. 450 - 425: Templo de Apolo en Bassae de Arcadia. 449: Paz de Kalias. 449 - 444: O templo de Efestos en Atenas. 447 - 432: O Partenón sobre a Acrópolis de Atenas. 446 / 445: Tregua de trinta anos entre Atenas e Esparta. Ao redor do 445: Nacemento de Aristofanes. Nacemento de Lisias. 444 / 443: Fundación de Turia. 444 - 440: O Templo de Poseidón no cabo Sunion no extremo oriental de Ática. 442: “Antigona” de Sófocles. 438: “Alcestis” de Euripedes. 437 - 432: Os propilelos sobre a Acrópilis de Atenas. 432: Decreto de Megara. 431: “Medea” de Eurípedes. 431 - 404: Guerra do Peloponeso. 430: Epidemia de peste en Atenas. Nacemento do historiador Jenofonte. 429: Morte de Perícles. 428: Nacemento de Platón. “Hipólito” de Eurípedes. 427 - 424: O templo de Atenea Nike sobre a Acrópolis de Atenas. 425: Desembarco do xeneral ateniense Demóstenes en Pilos, captura de prisioneiros oplitas Espartanos en Sfacteria. Os “ Acarnienses” de Aristófanes. 424: Derrota dos Atenienses en Delion. 423: As “Nefeles” ( nubes) de Aristófanes. 422: Morte de Kleon e de Brasidas en Anfipolis. 421: A “Irene” ( Paz) de Aristófanes. 421 - 414: Paz entre Atenas e Esparta. 421 - 405: O Erection sobre a Acrópolis de Atenas. 415: Expedición dos Atenienses a Sicilia. “Os Troyanos” de Euripides. 414: Recomienza a guerra entre Esparta e Atenas. 411: A ditadura dos 400 en Atenas. 409: “Filoctetes” de Sófocles. 408: “Orestes” Eurípides. 406: Batalla naval de Arguinusas. 405: Batalla naval de Aigos Potami. As “Ranas” de Aristófanes. 404: A caída de Atenas. Os trinta tiranos. 401: Expedición de Ciro e dos 10.000. “Edipo en Colonos” de Sófocles. 399: Morte de Sócrates. 392: As “Ekklesiauzas” de Aristófanes. 388: “Plutos” de Aristofanes. 384: Nacemento de Aristóteles e de Demóstenes. 380: O “Paniguerikos” de Isocrates. Ao redor do 380: O templo de Esculapio en Epidauro. 371 - 362: Hegemonía de Tebas. Ao redor do 374: “A Política” de Platón. 368 / 367: Aristóteles en Atenas. 349: Primeiro Filipico de Demóstenes. 349 / 348: Os tres “Olímpicos” de Demóstenes. 348 / 347: Morte de Platón. 343 / 342: Aristóteles profesor de Alejandro Magno. Nacemento de Menandro. 341: Nacemento de Epicuro. Terceiro e cuarto discurso Filipico de Demóstenes. 339: O discurso “Panatenaico” de Isocrates. 338: Batalla de Queronea. Morte de Isocrates. 336: Asasinato de Filipo II de Macedonia ( pai de Alejandro Magno). 335: Destrución de Tebas por Alejandro Magno. 335 / 334: Aristóteles regresa a Atenas. 334: Campaña de Alejandro Magno contra o Persas. 333 / 332: Nacemento de Zenon, o fundador da escola Estoica. 10 de xuño de 323: Morte de Alejandro Magno. 322: Morte de Aristóteles. Suicidio de Demóstenes. 319: O monumento coragico de Nicias en Atenas. 317 - 307: Demetrio Falereo, gobernador en Atenas. 316: O “Discolo” de Meandro. 312 / 311: Chegada de Zenon a Atenas. Finais do século IV: Nacemento do poeta Calimaco en Cirene. 301: Batalla en Ipsos. Morte de Antigono o Monoftalmo (vesgo) Zenon funda a “Stoa”. 300 - 200: O poeta Teocrito. 295 - 290: Nacemento do poeta Apolonio de Rodas. 291 / 290: Morte de Meandro. 287 - 212: Arquímedes, o gran matemático de Siracusa. 270: Morte do filósofo Epicuro. 263: Fundación do Reino de Pergamo. 246 / 245: Calimaco compón en Alejandría o poema “Trenza de Berenice” Ao redor do 240: Morte de Calimaco. 222: Batalla de Selasia. Conquista de Esparta polos Macedonios. 214 - 129: O filósofo Carneades. Ao redor do 200: Nacemento do historiador Polibio en Megapolis. 197: Batalla de Kinos Kefale. Derrota dos Macedonios polo cónsul Romano Flaminio. 183: Morte de Filopemen, xefe da Confederación Acaya. 171 - 168: Guerra dos Romanos contra Perseo, Rei de Macedonia. 168: Batalla de Pidna. Derrota de Perseo. 148: Macedonia convértese en Provincia Romana. 146: O Cónsul Romano Momio destrúe Corinto. Ao redor do 110: Morte de Polibio. 31: Batalla naval de Actio. 30: Caída de Alejandría. Morte da Raíña Cleopatra. 27: Grecia convértese en Provincia Romana. LOGO DE CRISTO Mediados do século I: Nacemento do filósofo Epicteto. Ao redor do 46: Nacemento do filósofo e historiador Plutarco. 117 - 138: O emperador Adriano. Ao redor do 120: Nacemento de Luciano. 124 / 125: Adriano en Atenas. 142 / 146 - 150 / 156: Pausanias viaxa por Grecia e escribe a súa “Descrición de Grecia” 161 - 180: Emperador Marco Aurelio. 205 - 270: O filósofo Plotino. 391: Destrución do Serapion de Alejandría. 393: A última Olimpiada 3. Indique as caracteristicas de cada un de ordénelos arquitectonicos gregos. Orde Dórico: A orde dórico é o máis primitivo e simple das ordes arquitectónicos clásicos, é a orde grega por excelencia. Canto máis antigo, arcaico, máis torpe, dando sensación de robustez, canto máis tardío, máis esvelto e proporcionado é; logrando así a harmonía e beleza clásica. Empregouse na Grecia continental desde o século VII a. C. e no sur de Italia. O Partenón, templo dedicado a Atenea Parthenos na Acrópolis de Atenas, é sen dúbida o máximo exponente deste estilo arquitectónico. Simboliza forza, heroicidade; utilizado sobre todo con este simbolismo no Renacimiento. Orde Jónico: A orde jónico é o segundo, en sentido cronolóxico, das ordes arquitectónicos clásicos que tivo a súa orixe cara ao século VIN a. C. na costa oeste de Asia Menor e nas illas Cícladas, arquipélago situado ao sureste de Grecia no Mar Egeo. Máis esvelto e airoso que a orde dórico, deixou abundantes mostras do seu estilo, das que, como exemplo, cabo destacar o Templo de Atenea Niké na Acrópolis de Atenas.

ARTE GREGA

A cidade non é só un obxecto de estudo importante das Ciencias Sociais, senón, sobre todo, un problema que ocupou e preocupado ós homes dende que estes decidiron asentarse formando agrupamentos estables. É obvio que os asentamentos humanos, ainda nas súas formas máis simples, requiren dun mínimo de acordos sociais para asegurar o equilibrio do grupo, e que da fraxilidade ou solidez de ditos acordos depende a estabilidade necesaria para a convivencia adecuada. Por esto, a cidade debe entenderse como un fenómeno vivo e permanente, íntimamente ligado á cultura coa que comparte a característica da complexidade, o que invita a acometer o seu estudo dende múltiples puntos de vista. Ocupáronse dela, entre outras disciplinas, a Historia, a Filosofía, a Xeografía, a Psicoloxía, o Arte, a Arquitectura, a Socioloxía, a Política, a Literatura, a Antropoloxía e, por suposto, o Dereito.